من که منم برای تو

یه کم ترسیده بود شاید هم عصبانی بود... میشه گفت بیشتر از دست خودش. می ترسید هیچ وقت نتونه جای اونو بر کنه یا نتونه به اندازه اون عزیز باشه. نه حس حسادت داشت نه نفرت برعکس ازش خوشش می اومد. از همون اول فهمیده بود که موجودیه قابل تحسین. چیزی که از اون تو ذهنش بود فقط یه روح بود یه روح وسیع و متعالی. دو سه ساعتی با خودش کلنجار رفت تا به نتیجه رسید. فهمید که اصلا نمی خواد جای اونو بر کنه , دلش نمی خواد جای هیچ کس رو بر کنه. فهمیده بود که هر کس تواناییها و نیازهای خودش رو داره. نمی خواست تکرار یه آدم دیگه باشه. می خواست خودش باشه و جای خودش وایسته