دبيرستان بهشتي ديگر

اول که دبيرستان ابوريحان قبول شدم همه ترسوندنم که اونجا ديوونه خونه است. ولی ما اومديم و بهشتش کرديم. مدير و ناظم بهمون گفتن:" شما در تاريخ ابوريحان بی سابقه بوديد. گند زديد به اينجا!". من که به شخصه به اين گند افتخار می کردم. دوستی هامون براشون بی معنی يا شايد هم عذاب آور بود. پيش دانشگاهی فوق العاده بود،شايد بهترين سال زندگيم

ديروز که اين بچه ها بعد از يه مدّت طولانی دور هم جمع شدن واقعاً عالی بود. دلم واسه اون دوستی ها لک زده. ديگه هيچ وقت دوست هايی از اون نوع پيدا نشد، برای هيچ کدوممون
تو رستوران وقتی مردم به جمع 20،30 نفری مون و صورت های خندانمون با تعجب نگاه می کردن واقعاً لذت می بردم. قيافه ها عوض شده بود، حتی بعضی ها رو به سختی مي شناختم ولی همه همون قدر صميمی و زلال بودن. خنده های آتوسا هنوز هم همون جوری مهيب بود! صدف هنوز " عروسک قشنگم" رو بامزه اجرا مي كرد. خودم چه قدر واسه اجرای "توی ده شلمرود" دلم تنگ شده بود. خلاصه همون خل و چل ها بوديم هنوز! چه حالی کردم
بعد که رفتيم پيش معلم ها که ديگه بی نظير بود. وقتی ذهبی گفت:" اين بچه ها ديگه تکرار نمی شن." ديدم واقعاً راست ميگه. ماها ديگه تکرار نمی شيم. براي همه مون جالب بود كه عيوضي اسم همه مون رو بلده و حتي جايي كه مي شستيم. يا وقتی رامين راد اونقدر تحويلمون گرفت ( به قول روژين ما عادت نداريم ما رو تحويل بگيرن!) خيلی خوب بود. وقتی مي ديدم يه چيزهايي ازمون يادشون مياد که شايد خودمون فراموش کرده باشيم، فهميدم واقعاً ما هم براي اونا هم با بقيه فرق داشتيم.( حتي برای رامين راد که خيلی تو اين فازها (.نيست

خلاصه که عالی بود. مرسی از دست اندر کاران

ما همونيم که مي تونيم کف اقيانوس رو با رنگين کمون کاشی کنيم

!پيوست: اصلاً خودمون رو تحويل نگرفتم ها