من همیشه من منم

داشتم فکر می کردم که اطرافيانم منو می شناسن يا نه؟ بعد به اين نتيجه رسيدم که شايد زير 20 % از دوستام و دور و بری هام منو اونجوری که هستم بشناسن

مثلاً تو دانشگاه ما تقريباً روزی 5 ساعت با هم هستيم که يه مقدار زياديش تو کلاسه. خوب منم در بقيه ساعت ها درباره خودم که سخنرانی نمي کنم. بنابراين فقط يه شناخت سطحی از من به وجود مياد. يا شايد فقط دوستايی که سال هاست با من هستن منو خوب بشناسن. شايد به خاطر همينه که دوستی ها بعد از يه مدت کم رنگ ميشه

چند وقته سعی دارم خودمو به يه نفر بشناسونم. تو اين مدت يه اتفاق جالب برام افتاده اونم اينکه يه چيزايی از خودم فهميدم که تا حالا نمي دونستم يا شايد هيچ وقت بهش فکر نکرده بودم. خيلی از عقايدم برای خودم روشن شده. خلاصه اينکه هم دارم خودمو مي شناسونم هم دارم خودمو ميشناسم!! خيلی تجربه جالبيه، اگه تونستين يه امتحان بکنين