آدم باش

خوب چشماتو باز کن. اينو دارم فقط برای تو می نويسم.
چند وقته واقعاً تحملت طاقت فرسا شده. البته قبلاً هم غير قابل تحمل بودی ولی نميدونم چرا تازگی ها انقدر نزديک شدی که نميشه ناديده ات گرفت.
تو فکر کردی کی هستی؟ فکر کردی چيزی اضافه تر از بقيه می فهمی؟ نه دوست عزيز! همه ماها اگه ازت سر نباشيم چيزی هم ازت کم نداريم. فکر کردی از اون ظاهر نه چندان جذابت ترسی داريم؟ احساس کردی خيلی خشن و ترسناکی؟ نه! به نظر من تو فقط يه آدم از خود راضی هستی. تمام حرکاتت مصنوعی هستن.منو شديداً ياد روبات ميندازی. وقتی حرف ميزنی ياد عروسک هايی می افتم که وقتی دکمه اشون رو فشار ميدی يه کلمه رو تکرار ميکنن. تو حتی بلد نيستی نقش آدم های خشن رو بازی کنی. حاضرم بميرم ولی صورت و رفتارهام مثل تو بی روح و تصنعی نباشه.
حالم از آدمهايی که به خاطر عصبانيت به خودشون اجازه هر رفتاری رو ميدان بهم می خوره. خويشتن داری هم چيز خوبيه. اگه بهت چيزی نميگيم يا رفتارهای زشتت رو با شوخی رد مي کنيم از فلاکتمون نيست. اينو مطمئن باش. فرق ما با تو اينه که انقدر نزاکت و شعور داريم که خودمون رو کنترل کنيم. بدون که خيلی رعايتت رو مي کنيم و گر نه من خودم گاهی وقتا دلم ميخواد جفت پا بيام تو صورتت. حيف...! البته چند لحظه کوتاه دلم برات سوخت. خيلی سخته که نشه آدمو بيشتر از 5 دقيقه تحمل کرد.
يه چيزی رو دوستانه بهت بگم: سعی کن آدم باشی و يه ذره احساس داشته باشی.