اینجا خارج است

من اگه قرار بود اينجا زندگی کنم در وبلاگم تخته می شد. آخه اينجا همه چيز کاملاً عادی می گذره. يعنی زندگی روزمره روی يه خط صاف و منظم پيش مي ره، هيچ هيجان خوب يا بدی توش نيست (برعکس برنامه های تلويزيون که از يه نخود يه برنامه پر هيجان و گريه زاری و احساساتی و اينا می سازن!)

سفر

زین سفر گر به سلامت به وطن باز رسم
نذر کردم که هم از راه به میخانه روم
( بعدش هم: سر خوش از میکده با دوست به کاشانه روم)!!1

برنامه کودک

يادمه اون وقتا که ما برنامه کودک می ديديم همش مجری برنامه می گفت جلو تلويزيون نشينيد، از تلويزيون فاصله بگيريد که چشاتون خراب نشه. ولی حالا ديگه اصلاً از اين حرفا نمی زنن. حالا يا بچه ها با فرهنگ شدن يا صدا و سيما بي خيال چشای بچه ها شده

اين کشورای چشم باريک

ديشب تو اخبار نشون می داد که تو يکی از اين کشورای چشم باريک ( چين، ژاپن، تايلند ،... ) ماهی رو در حالی که هنوز زنده است می پزن و زنده می خورن. تصاويرش فجيع بود. نمی دونم اين مردم چرا انقدر سنگ دل و کثافت هستن. يه بار يه مغازه کره اي رفتم، جهنم! هر آشغالی رو می خوردن. خون خوک و خون گاو رو فريز کرده بودن و می فروختن. حالم بهم خورد

.

پيوست: تازگی ها يه خواننده پيدا شده به اسم" راستين " که بهترين آدما براش کار می کنن: ايرج جنتی عطايی، اردلان سرفراز، فريد زولاند . آهنگاشو اينجا می زارم اگه دوس داشتين گوش کنيد:

گل من

خوشم

طفلکی

نمی دونم چرا آدما وقتی شرايط بدی دارن يا مثلاً مورد ظلم واقع شدن همش می گن: "نمی خوام دل کسی برام بسوزه"، "نياز به دل سوزی ندارم".

احساس می کنم اين يه جور ژسته. ژست اراده، ژست قدرت يا نمي دونم يه چيزی تو اين مايه ها. مگه اشکالش چيه؟ چه عيبی داره دل کسی واسه آدم بسوزه؟ من خيلی وقتا دلم می خواد دل کسی به حالم بسوزه يا مثلاً يکی بهم بگه:" آخی، طفلکی!"

آجر

Even an ordinary brick wants to be something... something better